تلاش ها و تقلاهایم گویی ساق بر ساق مالیدن بود، برای خوش نامی… ثمره اش خروج گوهر انسانیت از روح…
با فریاد زدن به زبان بی زبانی که:
«من هستم، مرا ببينيد!»
او دید، هر دم… هر آن…
خلوتِ بی پروایم را، جلوتِ ترسانم از خَلق را…
چونان که در جوفِ شعارِ «نظر هیچ کس برایم مهم نیست، کار برای خودم است.»
گدایی کردم توجه خلقُ الرحمن را…
که مبادا از
نگـآه ها
بیفتم.
چقدر پوچ!
داغِ مـادر ولی پدر را کشـت همه مویش سپید شد پدرم مسجـد کوفـه تیغ خورد اما در مدینـه شـهید شـد پدرم پدرم خاطرات تلخی داشت قصّـه ی آتش و در و دیوار قصّـه ی کوچه ادامه مطلب…
به کمک قرص و پارچه نم‌دار، تب فروکش کرد و دردِ سر بی‌جان شد و دیدگان باز. وضو گرفتم و دو دست به بستن قامت، کنار گوش‌ها آرام گرفتند. زندگی پهلویم ایستاد: «نمازمو نخوندم که ادامه مطلب…
کلام علی علیه السلام، بار قضاوت را از دوش عمربن خطاب برداشت. رو به او کرد: «لا ابقانی الله بعدک یا علی!» تاریکی شب بود. صحرای کربلا. امام حسین یک شب از دشمن مهلت گرفت. ادامه مطلب…