گوشی رو بده دست امام رضا

دست روی سینه می گذارم و روبروی ضریح با ادب خم می شوم.

عقب عقب می روم. زنی در حالی که اشک گونه هایش را تر کرده موبایلش را به طرف ضریح گرفته است.

..

چند ماهی است مشهد نرفته ام. گوشی ام زنگ می خورد. دوستم است. رفته است مشهد. می گویم: «سلام! بَه، زیارتت قبول!»

می گوید: «روبه روی حرمم. گوشی رو می گیرم طرف ضریح هر چی دلت خواست به امام رضا علیه السلام بگو و بعد قطع کن.»

صدای همهمه ی زوار را می شنوم.

می گویم: «امام رضا نمی دانستم اینقدر بی فکر می شوم که  تو را هم سطح خود می کنم. فکر کنم برای صحبت با تو نیاز است وسیله ی ارتباطی این دنیایی داشته باشم.

مگر غیر از این است که تو مرا می بینی، می شنوی، می فهمی و برایم ان شاالله دعا می کنی.

پس چرا این قدر نسبت به تو بی معرفتم. این گوشی موبایل چه می تواند بکند. صدای من را به گوش تو می رساند؟!…»