به هر چه گمان می برم، چنگ می زنم.
گمــانِ ایجاد آرامش!
این تقلاها…کجا از پای می ایستد؟
آن جا که به او می رسم…
یا آن جا که او خود، دستم را می گیرد…
یا این آرامش، دست نیافتنی شده است
و
من در این تقلای هر لحظه ی بی ثمر، می سوزم و می سوزم.
یا ایها الصراط الأقوم دستــْ به دامانتــْ… مرا به او برســـان!
داغِ مـادر ولی پدر را کشـت همه مویش سپید شد پدرم مسجـد کوفـه تیغ خورد اما در مدینـه شـهید شـد پدرم پدرم خاطرات تلخی داشت قصّـه ی آتش و در و دیوار قصّـه ی کوچه ادامه مطلب…
به کمک قرص و پارچه نم‌دار، تب فروکش کرد و دردِ سر بی‌جان شد و دیدگان باز. وضو گرفتم و دو دست به بستن قامت، کنار گوش‌ها آرام گرفتند. زندگی پهلویم ایستاد: «نمازمو نخوندم که ادامه مطلب…
کلام علی علیه السلام، بار قضاوت را از دوش عمربن خطاب برداشت. رو به او کرد: «لا ابقانی الله بعدک یا علی!» تاریکی شب بود. صحرای کربلا. امام حسین یک شب از دشمن مهلت گرفت. ادامه مطلب…