إِنَّ مَعِيَ رَبِّي

انسان در هر محیطی به دنیا می آید، محیط، ظرف روحش می شود و قالب محیط را می گیرد. رسم و روسوم خانواده اش در او نهادینه می شود.
انسانی که در محیط معنوی و مذهبی به دنیا می آید و در آن محیط رشد می کند، صد البته که رنگ مذهب و معنویت به خود می گیرد؛ چرا که بُعد معنوی اش رشد کرده. همان که خدا به آن می گوید فطرت.

فأَقِمْ وَجْهَکَ لِلدِّینِ حَنِیفًا فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتِی فَطَرَ النَّاسَ عَلَیْهَا لَا تَبْدِیلَ لِخَلْقِ اللَّهِ ذَلِکَ الدِّینُ الْقَیِّمُ وَلَکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لَا یَعْلَمُونَ؛ «آیه ۳۰؛ سوره روم»

پس روی خود را با گرایش تمام به حقّ، به سوى این دین کن، با همان سرشتى که خدا مردم را بر آن سرشته است. آفرینش خداى تغییرپذیر نیست. این است همان دین پایدار، ولى بیشتر مردم نمی‌دانند.

ولی در بعضی از خانواده ها تمامِ رشد در غریزه است؛ ابعاد مختلف غریزه رشد می کند و فرد بر اساس تربیت و محیطِ رشدش تنها به مادیات و ظواهر و امیال نفسانی اهمیت می دهد.
با توجه به فطرت الهی انسان ها، گرایش به خوبی در همه هست و با تربیت است که این فطرت یا منفعل می شود و یا هر روز جلوه ی بیشتری پیدا می کند.

کسی که از کودکی به نداهای معنوی درونش که مطابق با فطرتش است پاسخ دهد، به یقین دلش آرام تر است. نتیجه ی آن نیز نرفتن به دنبال آرامش بخش های موقتی است.
کسی که چنین نباشد به دلیل آشفتگی و عدم آرامش احساس خلأ می کند. طبیعی است که به هر چیزی چنگ می زند تا آرام شود.

اما شادی های زودگذر، آشفتگی و حسرت بیشتری را دامن گیرش می کند.
نمی داند که با خواندن نماز که سختی اش چند دقیقه است به آرامشی طولانی دست پیدا می کند. یا با گرفتن روزه و گرسنگیِ موقت آرامش و لذّت طولانی را کسب می کند.
لذتی که در لحظه افطار با خوردن آب گرم و خرما نصیب انسان می شود به یقین نصیب

کسی که از صبح هر چه می خواسته خورده

نمی شود. لذّت اطاعت و بندگی به درگاه کسی که همه او را دوست دارند. کسی که بهترین دوست انسان است.

هم او که حضرت موسی گفت: به یقین پروردگارم با من است.
ماه رمضان ماه امن خداست. ماهی که انگار دست هیچ ناپسندی به تو نمی رسد و تویی و آغوش گرم خدا.

شکم سیر و دلی آشفته؟ یا شکمی گرسنه و دلی آرام؟

انتخاب با توست.