مسجد سهله
یک دقیقه زمان خواندن
مشهد الرضــا علیه السلام
مسجد گوهرشــاد
بانویی عالمه و زیبـا که از همه‌ی تاریخ دل بُرد.
جـای جـای مسجد چشم می‌گردانم.
مسجد در حـال سـاخته شدن است.
خـدا به باد می‌گوید: پوشیه‌اش را کنار بزن، بقیه‌اش با من.
خـانه‌ی پیرزنی میان حیـاط مسجد.
لرزیدن زمین و ترک برداشتن ایوان مقصوره.
خراب شدن خـانه. بیرون زدن آب انبـارِ زیر خـانه ی وقف شده‌ی پیرزن.
خـانه‌اش می‌شود حوض وضـویِ میانه‌ی حیـاط مسجد.
نهیب گلوله‌هایِ قوای روس. سـوراخ سـوراخ شدن گنبد سبز مسـجد.
خـروشِ مردم بر استبداد رضــا شـاه. شبستان‌های مسجد، پر از خـون.
ناله‌هایی ضعیف، پای منبر، گوشه گوشه‌ی مسجد.
می‌آیند. می‌کَشند و می‌بَرند. می خواهند زنده به گورشان کنند. دستور رضــا شـاه است.
قوس های گلو درهم.
نجـوایِ مادر، رژه‌ی تصاویرِ در خیالم را خط خطی می‌کند.
«امام زمان این‌جا می‌آید.»
بی رمق نگاهش می‌کنم: «این‌جا؟»
چشم از در ورودی بر می‌دارد:« این‌جا نیاید، پس کجـا برود؟»
مرغ خیـالم پر می‌کشد. مسجد سهله. اقامتگاهش.
گوشه‌ی مسجد، خود را زیر چــادرِ سیـاه قایم می‌کنم. من را می‌بیند، باطنِ سیاهم را.
به سختی نماز تحیّت مسجد را می‌خوانم. در سیاهیِ سایه‌ی ستون.
در هُرم حضور پنهانش، جـانم آتش گرفته است.
+امام صادق علیه السلام می فرمایند: مسجد سهله مسجدی که خداوند تبارک و تعالی هیچ پیامبری را مبعوث نکرده مگر این که در آن مسجد نماز به جای آورده است. عدالت الهی از آن مسجد ظاهر خواهد شد و قائم(عجل الله تعالی فرجه) در آنجا مستقر خواهد شد… آنجا منزل پیامبران و اوصیاء و صالحان است.