یا رب سببی ساز که یارم به سلامت
بازآید و برهاندم از بند ملامت
اکنون شبِ جمعه از نیمه گذشته
و
فردا روزِ یـار است.
این همه ملامتِ عقـل، نفْس را …
خسـته و فِسـرده ام.
بیـا آقایِ جـان
و
افسارِ این نفْسِ توسـن در دست گیر که کمندش راه نفَس بسته اسـت.
هبوط کرد. به خراب‌آبادی که گرسنگی داشت. تشنگی داشت. گرما زدگی داشت. غم داشت. برای صعود، هبوط لازم بود. با القای کلمات، او آسـْمانی شده بود. باید هبوط می‌کرد. باید از آن بهشت دل می‌کند. ادامه مطلب…
برای رسیدن به گام‌های بلندش، می‌دویدم. پیِ آوایی نا آشنا، قدم برمی‌داشت. از این کوچه‌باغ به کوچه‌باغ بعدی. من هم به دنبالش. دورنمـای کوچه‌باغی پهن، که در امتدادش تا چشم کار می‌کرد، زمین کشاورزی ادامه مطلب…
دوری از بهشت! دوری از حــوا! آدم علیه‌السلام در بیابانی خشک و بدون گیاه، از غمِ این فِراق، فغان سرداد. مَلَک مأمور، برایش خواند: «…إِنِّي جَاعِلٌ فِي الْأَرْضِ خَلِيفَةً…»؛ پرسید: «حـال باز می‌خواهی در آسمان‌ها ادامه مطلب…