سکوت!
_نِعْمَ الْعَوْنُ عَلَى طَاعَهِ اللَّه!
این جمله را علی بن ابی طالبِ تازه داماد، در جوابِ پدر همسرش، رسول الله فرمود؛ وقتی که پرسید: اهلت را چگونه یافتی؟
آن هنگام که تمام مجاهدت مولا علی علیه‌السلام زنده ماندن دین پسرعمش رسول الله بود؛ زهرای اطهر در بین در و دیوار، بهترین یاری‌گر او بود.
پهلویش، مجروح از مسمارِ گداخته‌ی در، تا درختی که پدرش بیست و سه سال پیش کاشته بود، پابرجا بماند.
و این چـه سکوتی است؟
فریادی است بلند در برابر ظلم…
علی علیه‌السلام ارزشمندترینش را، بهترینش را، داد در راه خدا…
صبرش اندک شد، شب زنده‌دار شد و در فراق زهرایش سوخت…
همو که در رختخواب پیغمبر خوابید؛ همو که زهرایش را از او گرفتند، همو که حسنینش را شهید کردند…
تاوان اطاعتِ الله چقدر سنگین است!
«وَمِنَ النَّاسِ مَن یَشْرِی نَفْسَهُ ابْتِغَاء مَرْضَاتِ اللّهِ وَاللّهُ رَؤُوفٌ بِالْعِبَاد»
به گمانم … زهرای اطهر، جـان او بود…
شبهه فاطمیه